In deze CDV gaat het over emancipatie en over de afgelopen Provinciale Statenverkiezingen, die voor het CDA en de christendemocratie niet goed zijn verlopen. Nu zijn dat twee verschillende onderwerpen, maar wel met één belangrijke overeenkomst, namelijk de volgende constatering: zonder de samenleving, zonder de mensen die het betreft met al hun verschillende en vaak tegenovergestelde wensen, achtergronden en visies, gaat het niet.
In dit winternummer van CDV staat de problematiek rond schulden centraal, en wel in de brede zin van het woord. Directe aanleiding vormen de ogenschijnlijk diepe zakken van de Nederlandse minister van Financiën, die de ene crisis na de andere met een greep in de schatkist te lijf gaat. Is dit wijs beleid, of creëren we hiermee een schuld die een hypotheek op de toekomst legt, omdat volgende generaties met de gevolgen zitten? En hoe zit het met de schulden van particulieren, die door gestegen kosten moeilijk meer kunnen rondkomen? Doet de overheid genoeg, te weinig of misschien zelfs te veel om hen te tegemoet te komen?
Volgens velen heeft de vrijheid van onderwijs afgedaan, omdat de tijd van de verzuiling voorbij is. Nederland is niet meer opgedeeld in groepen liberalen, socialisten, katholieken en protestanten, terwijl de onderwijswereld nog wel veel katholieke en protestantse scholen kent. Deze zijn inmiddels aangevuld met het islamitisch onderwijs, en door een recente wetswijziging inzake het ‘richtingvrij plannen’ is het nu zelfs voor iedereen mogelijk om een school te stichten, omdat scholen niet meer aan een van tevoren goedgekeurde richting hoeven te voldoen. De eerste Renaissancescholen van Forum voor Democratie hebben zich intussen aangediend.
In deze CDV gaan we op zoek naar hoe het toch mogelijk is dat het ongekende onrecht onder onze ogen, door ónze overheid, zelfs door mensen zoals wij, heeft plaatsgevonden. Paradoxaal genoeg heeft juist de op dit moment gangbare visie dat het kwaad eerder bij de ander dan bij onszelf ligt, hieraan een bijdrage geleverd. Het kwaad zat bij de ander en ‘wij als de goeden’ zouden dat aanpakken, maar die projectie heeft er wrang genoeg toe geleid dat politici uit alle partijen hebben bijgedragen aan een kwaad dat nog veel groter was.
Met de Russische inval in Oekraïne is een nieuw tijdperk aangebroken voor heel Europa en zelfs de hele wereld. Vóór februari werd de 'autocratische dreiging' al overal sterker, maar de inval in Oekraïne heeft dit thema in een compleet ander daglicht geplaatst. De autocratische dreiging komt niet alleen subtiel via afbraak van democratische en rechtsstatelijke gezindheid, maar kan zich ook weer met bruut geweld aandienen, zoals we sinds nazi-Duitsland niet meer in Europa gezien hebben.
