Nieuws

in deze CDV pakken we - naast het onderdeel Actualiteit, waarin het uiteraard ook gaat over de uitslag van de laatste verkiezingen - de staat van de journalistiek bij de kop. Waar landelijke dagbladen en nieuwsrubrieken vroeger hun bestaansgrond vonden in de eigen levensbeschouwing, onderscheiden ze zich nu vooral door hun onderwerpskeuze en goede of minder goede journalistiek. In diverse artikelen en interviews analyseren we met journalisten zelf hoe de journalistiek ervoor staat en wat er beter kan.

Er schuilt een zekere tragiek in wat er gaande is rond het CDA. Het christendemocratische gedachtegoed sijpelt door naar buiten de partij en dat zou enerzijds een goed gevoel moeten geven. Het CDA-gedachtegoed is blijkbaar zó waardevol dat anderen het overnemen. Anderzijds is er terechte reden tot een katterig gevoel. Nu worden eindelijk voluit de beperkingen van het liberalisme en de waarde van gemeenschapsdenken erkend, maar lijken anderen er met de buit vandoor te gaan.

Met het hoofdthema ‘Vaklui gezocht’ ziet de redactie in het CDV-zomernummer de vraag onder ogen hoe het komt dat we ‘opeens’ zo’n groot tekort aan personeel hebben, en dan vooral aan mensen met praktische beroepen. De analyses, en afhankelijk daarvan de mogelijke uitweg, bestrijken allerlei aspecten: van vergrijzing tot lagelonenbeleid, van gelijkheidsdenken tot digitalisering, en van consumptiegedrag tot de overwaardering van ‘abstracte banen’ en de onderwaardering van meer praktijkgericht werk.

In deze CDV gaat het over emancipatie en over de afgelopen Provinciale Statenverkiezingen, die voor het CDA en de christendemocratie niet goed zijn verlopen. Nu zijn dat twee verschillende onderwerpen, maar wel met één belangrijke overeenkomst, namelijk de volgende constatering: zonder de samenleving, zonder de mensen die het betreft met al hun verschillende en vaak tegenovergestelde wensen, achtergronden en visies, gaat het niet.

In dit winternummer van CDV staat de problematiek rond schulden centraal, en wel in de brede zin van het woord. Directe aanleiding vormen de ogenschijnlijk diepe zakken van de Nederlandse minister van Financiën, die de ene crisis na de andere met een greep in de schatkist te lijf gaat. Is dit wijs beleid, of creëren we hiermee een schuld die een hypotheek op de toekomst legt, omdat volgende generaties met de gevolgen zitten? En hoe zit het met de schulden van particulieren, die door gestegen kosten moeilijk meer kunnen rondkomen? Doet de overheid genoeg, te weinig of misschien zelfs te veel om hen te tegemoet te komen?