In deze wereld wordt het Westen nog steeds voorgesteld als ontwikkeld en beschaafd, en Afrika als ‘onderontwikkeld’ en ‘primitief’. In het themadeel van de nieuwste CDV wordt verkend of het mogelijk is anders te kijken naar Afrika. Niet als continent waar we op de keper beschouwd niets mee te maken willen hebben, met mensen die we liever niet ‘binnen’ willen hebben.
Hoe kunnen we de opmars van het populisme duiden? Wat valt er te leren van buitenlandse ervaringen met populistische regeringen? En last but not least: wat zou een goede christendemocratische manier kunnen zijn om met populistische partijen om te gaan? Dit vervolg op het CDV-themanummer 'Populisme in de polder' uit 2011 staat in het teken van vragen als deze.
Op papier zijn er voor het vraagstuk van arbeidsmigratie duidelijke oplossingen. In de praktijk is dat veel lastiger. Daar blijkt dat alleen een nuchtere aanpak van kleine stapjes ons verder kan helpen. We moeten waken voor een gedetailleerde overheidsplanning en ervoor zorgen niet in de valkuil van wij-zij-denken te trappen. Er is vooral een maatschappelijke agenda nodig, met ruimte voor de eigen verantwoordelijkheid van betrokken partijen en de bereidheid om te investeren in integratie en een andere inrichting van de economie.
In deze CDV leest u over een zoektocht naar een nieuwe natuurvisie. De grote gemene deler in dit themanummer is dat we de afgelopen decennia een te grote scheiding hebben aangebracht tussen mens en natuur, maar ook tussen natuur en landbouw en tussen de verschillende sectoren, ministeries en overheden. Wat aanvankelijk goed leek te werken – de boeren focussen op de productie van voedsel voor onszelf en voor de rest van de wereld, en de natuur beschermen we in aparte gebieden – heeft tot vervreemding geleid.
Er is iets paradoxaals aan de hand als het gaat om onze overheid. Enerzijds heerst het gevoel dat zij het massaal laat afweten: de stikstofcrisis, het gebrek aan woningen, de staat van het defensiematerieel … Tegelijk is er kritiek dat de overheid juist te opdringerig is geworden. In het onderwijs en in de zorg, maar ook in de landbouw is men het bureaucratische toezicht zat. De overheid heeft de afgelopen jaren met de mond beleden dat ze zich terugtrekt en veel aan de markt overlaat, naar ze heeft zich tegelijkertijd ontpopt als een stevige toezichthouder die niets aan het toeval wil overlaten. ‘De terugtredende overheid werd almaar groter’, constateert Paul Frissen scherp in dit nummer.
