Een postume noodkreet

Het scheelde slechts een paar maanden of hij had de twijfelachtige eer gehad om lid te worden van de zogenoemde Club van 27, een illuster gezelschap van artiesten zoals Jimi Hendrix, Janis Joplin, Jim Morrison, Kurt Cobain en Amy Winehouse, die allen op hun zevenentwintigste het leven lieten. De gemene deler van de Club van 27 is een nogal losbandige levensstijl met overmatig drugs- en drankgebruik.

Tim Bergling zou niet bij de club hebben gepast. Hij had niets met drank en drugs. Wel met een anderszins ongezonde levensstijl. Als zijn roem hem vooruitsnelt en hij elke dag op een ander continent een optreden geeft, leeft hij op een dieet van pizza, frisdrank en weinig slaap. Dat gaat op zeker moment helemaal fout wanneer hij met vreselijke buikpijn in een Amerikaans ziekenhuis belandt. Daar geven ze hem een opiaat als pijnstiller. Tim moet eigenlijk de tijd nemen voor zijn herstel, maar strenge contracten verplichten hem weer het podium op te gaan. De in de VS vrij beschikbare opiaten slepen hem door zijn optredens heen, maar een verslaving is geboren.

Zijn postuum verschenen biografie laat zien dat Tim Bergling een intelligente, verlegen en zoekende jongen was met een hang naar melancholie. Hij vond het als kind heerlijk om zich uren op zijn kamer op te sluiten. Als hij al is doorgebroken als dj en producer leest hij een boek van de psycholoog Carl Jung die het onderscheid tussen introverte en extraverte mensen duidt. De eerste groep mensen is het gelukkigst in een omgeving waar het rustig is, hoogstens met wat vrienden en familie. Extraverte mensen houden van reuring, vinden het fijn om zich in grote groepen mensen te begeven.

Tim Bergling weet meteen: ik ben een introvert mens. En hij beseft dat hij een onhandig beroep heeft gekozen voor iemand met een introvert karakter. Hij houdt van muziek maken in zijn studio, maar het geven van optredens voor duizenden mensen wordt een steeds zwaardere last voor hem. In 2016 kondigt hij aan dat hij stopt met toeren; hij wil zich gaan toeleggen op het produceren en componeren van muziek.

Het duurt nog maanden voordat hij dit voornemen kan realiseren. Eerst moet hij contractuele verplichtingen nakomen en nog vele optredens verzorgen. Als hij eindelijk de luwte kan opzoeken, gaat hij eerst reizen met vrienden om zo tot rust te komen en afstand te nemen van het hectische leven dat hij jarenlang heeft geleid.

Maar het ongenoegen blijft sluimeren. Hij ervaart een leegte waarmee hij maar moeilijk raad weet. Hij speelt zelfs met de gedachte om weer te gaan toeren. Als hij een reeks nieuwe nummers af heeft, vertrekt hij met vrienden voor een trip naar Oman. Na een week keren zijn vrienden huiswaarts en blijft hij alleen achter in het Golfstaatje. Daar lijkt hij plotsklaps weg te glijden in negativiteit.

Het album dat een jaar na zijn dood verschijnt en dat de nummers bevat die hij voor zijn vertrek naar Oman in de steigers zette, laat zien dat Tim al eerder bevangen was door melancholie, om niet te zeggen: een depressie. Het nummer ‘SOS’ begint met een niet mis te verstane noodkreet: ‘Can you hear me? S.O.S. / Help me put my mind to rest.’

Tim Bergling leefde het leven waarvan velen dromen het ooit te kunnen leven. Hij was een buitengewoon getalenteerde en succesvolle liedjesschrijver, die samenwerkte met muzikale grootheden als Coldplay en David Guetta. Hij verdiende zoveel geld dat hij op zijn achtentwintigste nooit meer hoefde werken. Maar toch wist hij zich geen raad met zijn leven. En daarin was hij een jongere zoals er vandaag de dag zoveel zijn: ze zitten klem tussen gevoelde verwachtingen en niet weten wat ze nu zelf precies willen.

Avicii, T M ( 019).

In het openingsnummer ‘Peace Of Mind’ van zijn laatste album laat Tim Vargas & Lagola zingen: ‘Dear society / You are moving way too fast / Way too fast for me / I’m just tryna catch my breath / Can I get a little peace of mind? / And a little bit of silence to unwind?’

© 2009-2025 Uitgeverij Boom Amsterdam
ISSN 0167-9155

De artikelen uit de (online)tijdschriften van Uitgeverij Boom zijn auteursrechtelijk beschermd. U kunt er natuurlijk uit citeren (voorzien van een bronvermelding) maar voor reproductie in welke vorm dan ook moet toestemming aan de uitgever worden gevraagd:

Behoudens de in of krachtens de Auteurswet van 1912 gestelde uitzonderingen mag niets uit deze uitgave worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch door fotokopieën, opnamen of enig andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever. Voor zover het maken van kopieën uit deze uitgave is toegestaan op grond van artikelen 16h t/m 16m Auteurswet 1912 jo. Besluit van 27 november 2002, Stb 575, dient men de daarvoor wettelijk verschuldigde vergoeding te voldoen aan de Stichting Reprorecht te Hoofddorp (postbus 3060, 2130 KB, www.reprorecht.nl) of contact op te nemen met de uitgever voor het treffen van een rechtstreekse regeling in de zin van art. 16l, vijfde lid, Auteurswet 1912. Voor het overnemen van gedeelte(n) uit deze uitgave in bloemlezingen, readers en andere compilatiewerken (artikel 16, Auteurswet 1912) kan men zich wenden tot de Stichting PRO (Stichting Publicatie- en Reproductierechten, postbus 3060, 2130 KB Hoofddorp, www.cedar.nl/pro).

No part of this book may be reproduced in any way whatsoever without the written permission of the publisher.